اشعار

هر لحـظـه دعا بهر فرج دارم من            این لطف ز ثـامن الحجج دارم من

با پـای پـیـاده می روم کـرب‌و‌بـلا            در هـر قـدمی ثواب حـج دارم من

***************

با تـو نـبـود مـرا نـیـازی به کـسی            در هر نفـسم فـقـط تـوأم هم نفـسی

امروز اگر خسته شدم عیبی نیست            فـردای قـیـامـتـم تـو فــریـاد رسـی

***************

مـا زائـر اربـعـین و عـاشـورائـیـم            از نسل غـدیر و حضرت زهرائیم

بـا پـای پـیــاده عـازم کـرب‌ و‌ بـلا            ســربـاز سـپــاه زیـنـب کـبــرائـیـم

***************

از خـسـتـگـی و درد لـبـالـب باشـم            حـاشا به شِـکـوِه در بـر رب بـاشم

خـورشید بـسـوزان تن من را شاید            یک لحـظـه شبیه عـمه زینب باشم

همه از هر کجا باشند از این راه می‌آیند           به سـویت ای امیـن‌الله خلـق الله می‌آیند

صف جن و ملک با زائرانت هم‌قدم هستند           به عشقت از عوالم، خیل خاطرخواه می‌آیند

زمین سرمست راه افتاد و بر ما راه آسان شد           زمین و آسـمان با زائرانت راه می‌آیند

ببین شانه به شانه هم سفید و هم سیاه اینجا           به شوق دیـدن تو پابه‌پا، هـمراه می‌آیند

گروهی غرق توصیفند و مست مدح چشمانت           گروهی روضه‌خوان، با سیل اشک و آه می‌آیند

به شهرت می‌رسند و حال و روز شهر  بارانی ست           پُر از بغضند و نم نم تا دم درگاه می‌آیند

مدار عاشقی سقاست، آغاز طواف از اوست           به سـوی آفـتاب آنجا به اذن ماه می‌آیند

قیامت کرده‌ای، انگار تصویری است از محشر           که دوشادوش هم نزدت گدا و شاه می‌آیند

نکیر و منکر از من گرچه زهر چشم می‌گیرند           به لطف گوشه چشمت آخرش کوتاه می‌آیند

فقط باید نشست رو به سوی قبله زانو زد           تمام جاده را با پلک‌های خیس، جارو زد

نباید جز کریمان از کسی چیزی طلب کرد و           نباید جز حسین بن علی بر هرکسی رو زد

به لبیکی که می‌گوییم می‌ارزد، که اینگونه           برای یک زیارت این‌همه این سو و آن سو زد

نه‌نتها حرف من یا حرف تو، این رسم نوکرهاست!           نباید با زهیر و جون و عابس ذره‌ای مو زد

چه آقایی؟ که خاک زیر پای زائرانش را           شبیه مهر تربت می‌شود بر طاق ابرو زد

فقط باید به پایش ارباً اربا شد، فقط دل را           گـره بر زخـم‌هـای بی‌شـمار اکـبر او زد

نسیم بارگاهت سنگ را هم می‌کُند عاشق           غبار خاک پای زائرت طعنه به دارو زد

مرا هم راه دادی کربلا این وادی حیرت           که از شوق حرم باید فقط هو هو و یاهو زد

گـفـتـیم کـربلا… دلمان بی‌هوا گرفت            آری دل غـریـبه و هـر آشـنـا گـرفـت

یادش بخیر، یک دهه از داغ روضه‌ها            نـاله زدیـم پـای تو تا این صدا گرفت

ای خوش به حال آنکه نگاهت گرفتش و            ای خوش به حال آنکه برات از شما گرفت

ای خوش به حال آنکه ز دستان فاطمه            یک اربـعـین زیارت کرب‌و‌بلا گرفت

آمـد بـه زیـر قــبّـه و پــائـیـن پـای تو            آنقدر گـریـه کرد که آخـر دعـا گرفت

ای خوش به حال آنکه ز پاهای زائران            تربت گرفت و بُرد و مریضش شفا گرفت

رحمت بر آن کسی که مرا نوکر تو کرد            لعنت بر آن کسی که مسیر تو را گرفت

خوردی زمین چنان که دل مصطفی شکست            افـتـادی و چنین دل خـیـرالنـسا گرفت

لعنت بر آن کسی که به سینه نشست و بعد            موی عزیز فـاطـمه را از قـفـا گرفت

آمد کسی که چشم به انگشتر تو داشت            آمد کسی و زود ز جسمت عبا گرفت

من چُنان باد صبا، مُشک فشان می‌آیم            دست‌بـوسی طرف پـیـر مـغـان می‌آیم

گاه با شوق وصال و گهی از درد فراق!            گاهی اوقـات چـنـین، گاه چنان می‌آیم

جان گرفـتـیم ز پابـوس عـلی اولِ راه            به امیدی که دهم پیش تو جان، می‌آیم

گفتم: امسال اگر قسمت من بود طریق            مـن پـیـاده عـوض دخـتـرتـان مـی‌آیـم

چــقــدر آبـلـه در راه، دهـن وا کــرده            روضه دارم به نظر، گریه کنان می‌آیم

پـای مـا خـار نــدیـده ز تـوان افـتــاده            تا خود کرب‌و‌بلا مرثـیه خـوان می‌آیم

دارد نسیم می‌وزد این بوی کربلاست            چشم و دلم در آرزوی روی کربلاست

برگشتم از سفر؛ سفر رنج و داغ ودرد            پُر شد تـمام سـیـنه‌ام از نـاله‌های سرد

برگشته‌ام که گریه و زاری کنم حسین            اشکی به روی قبر تو جاری کنم حسین

شکرخدا که زنـده رسـیدم از این سفر            با اینکه هیچ خیری ندیدم از این سفر

بر چـهـره‌ام نـشانی صـد داغ را ببین            جـای هـزار ضـربـۀ شـلاق را بـبـیـن

هرچند سر شکسته ولی سر شکسته نه            هرچند دل شکسته ولی پر شکسته نه

سوغـاتم از سفر شده پیـراهنت حسین            این یـادگـار مـانـده بـرای منت حسین

برگشته‌ام ولی نه من آن خـواهر توأم            آئـیـنـه‌ای تــمـام قـد از «مــادر» تـوأم

هر چـنـد بُـرده‌انـد مرا مـجـلس حـرام            تا با خـیـال خـویـش بـگـیـرند انـتـقـام

هرجاکه شدبه پای غمت خطبه خوانده‌ام            ”ابـن زیـاد” را سرِ جـایش نـشـانـده‌ام

در شام و کوفه در پی تو دربـدر شدم            با خـنـده‌های قـاتـل تـو هـمـسـفـر شدم

هرکس که بود زخم سرت را نشان گرفت            می زد تو را و از من دلخسته جان گرفت

پیری زمین گیرم، صبوری ناخوش احوال            حس می‌کـنم افـتـاده‌ام از شیبِ گودال

یـادم نـرفــتـه ذوالـجـنـاح بـی‌سـوارت             یــادم نــرفـتـه دخـتــران بـی‌قــرارت

یـادم نـرفـته سنگ بر آئـیـنه‌ات خورد            یادم نرفته چکمه‌ای بر سینه‌ات خورد

یـادم نـرفـتـه گـریـه‌ام سـیـلاب می‌شد            طـفـلـی رقـیـه پـا بـه پـایـم آب می‌شـد

زهـرا شـدم، در تـنـگـنـا آتـش گـرفتم            من زودتـر از خـیـمـه‌هـا آتـش گـرفتم

از کـربـلایت زخـمـی و بی‌بـال رفـتم            بـا چـشـم هـایـی تـار از گـودال رفـتـم

از حال و روزم بی‌خـبـر بودم بـرادر            با شمر و خولی هـمـسفـر بودم برادر

با دست خـالی جنگ آن اغـیـار رفـتم            بـا چــادر خـاکـی ســرِ بــازار رفـتــم

خاکستر غـم، بر سر من ریخت کوفه            خورشید را از شاخه‌ای آویخـت کوفه

رفـتــم، بـرای مــانـدن اســلام رفــتـم            بـا آسـتـیــنـی پـاره شـهـر شـام رفـتـم

از خـنـده‌های سـاربـان رنجـیـد زینب            آخـر سـرِ دروازه را هـم دیــد زیـنـب

از راه‌های سخت و بی‌بـرگـشت رفتم            با دست‌هـایی بـسـته پـای طشت رفـتم

پـیـراهـنت را سـوخـتـم تا پس گـرفـتم            با خونِ دل عـمـامـه‌ات را پس گرفـتم

در قـتـلـگـاه غـم، زمـین گـیـرم برادر            دارم به قـتـل صـبـر می‌مـیـرم بـرادر

من آن عـقـیـله، بضـعـۀ پاک بـتولم            من روضه خـوان مـقـتل آل رسولم

من کوه صبرم، داغِ غم بسیار دیدم            من مـادرم بـیـن در و دیــوار دیـدم

من فرق خونین پدر را دیده‌ام… آه            در طشت خون، لخته جگر را دیده‌ام… آه

ای وای من دیـدم تمام صحـنه‌ها را            بالای تل، غوغای شمر و ضربه‌ها را

من کاخ ظلـم شامیان ویـران نمودم            با خطبه‌های حـیدری طوفان نمودم

من کوفه را یک بار دیگر فتح کردم            من شام را با چند دخـتر فـتح کردم

من زیر و رو کردم بساط ظالمان را            مـن آبـرو بـردم، تـمـام کـافـران را

پـیـغـمـبرم، پـیـغـام تو تا شـام بُـردم            اما هزاران سنگِ رویِ بام خوردم

من زینبم با سینه‌ای خون و دلی ریش            من زینبم اما کمی نـیـلی تر از پیش

ای عالـم و آدم گـرفـتـار و فـقـیرت            بـودم بــلاگـردان طـفـلان اسـیـرت

هر چند زینب بعد تو بی‌بال و پر شد            هر جا که آمد ضربه‌ای، زینب سپر شد

از کـربـلا تا شـام خـوردم تـازیـانه            سر تا به پایم گشته چون گل پر نشانه

برخیز و خواهر را ببین، ای یار زینب            من زینب شـرمـنـده‌ام، سالار زینب

رفـتـیـم از این خاک غربت با رقیه            برگـشـتـه‌ام حـالا ببین اما رقـیه…

سَرو رفتم از کنارت، قد کمان برگشته‌ام            سبز رفتم مثل یک برگِ خزان برگشته‌ام

سـوخـتـم بی‌سـایۀ تـو زیـرِ نـور آفـتـاب            باز، حـالا زیر چـترِ سایـبان برگـشـته‌ام

خاکِ روی قبر تو حیثیت عرشِ خداست            از زمینِ پست، سوی آسـمان برگـشته‌ام

باز هم مثل همیشه حال زینب را بپرس            یا به چشم خود ببین که ناتوان برگشته‌ام

نیمۀ من بودی و در نیم روزی کُـشتنت            جانِ من بودی و حالا نیمه جان برگشته‌ام

مستـندتر از منِ زینب نبـاشد مقـتـلی…            روضه‌ها را درک کردم روضه خوان برگشته‌ام

رفتی و بر پیکرم رنگِ کبودی نقش بست            بی‌نشان رفتم از اینجا با نشان برگشته‌ام

پیکرم را آب کرده داغ دوری‌ات حسین!            من شبیه پوستی بر استخـوان برگشته‌ام

من که رزق آسمان‌ها و زمین را می‌دهم            از دیـارِ نـذری خـرما و نـان برگشته‌ام

غیرت اللهم! تو رفتی حُرمت من خُرد شد            از مـیان مجـلـس نامـحـرمان برگـشته‌ام

داغـدارِ قـاریِ قـرآنـم و بـزم شـراب…            از کنارِ تشت و چوب خیزران برگشته‌ام

خواستم باشم امانت دار … آخر هم نشد            من بدون دخـترِ شیرین زبان برگـشته‌ام

آمدم! زانـو زدم گـریان، کـنار پـیکـرت           تـازه شد داغ بـلایـایی که آمد بر سـرت

ردّی از خون تو بر خاک و هنوز افتاده است           نیزه‌هایی سرشکسته، سنگ ها، دور و برت

مانـده حسرت بر دلم ایکاش برمی‌داشتم           از قـفایت نیز چندین بوسه مثلِ حنجرت

می‌سپردی کاش با دستِ خودت، دستِ رباب           تا نـمی‌افـتـاد دستِ دیگـری انگـشـتـرت

آتشی در سینه دارم بس که هنگام وداع           حالت بغضِ حسن را داشت بغضِ آخرت

خواهری کردم برایت؟ یا که نه؟! روز دهم           سعی کردم که نباشم از سیاهی لشکرت

راستی دروازهٔ ساعـات خیـلی بد گذشت           بیشتر آنجا که رقصیدند پیـش خواهرت‌

شد سرازیر از نگاهم اشک، تا جریان گرفت           قطره اشکی بر ستونِ نیزه از چشم ترت

هیچ از حال پـسرهـایم نپـرسـیدم، تو هم           شک ندارم که نمیگیری سراغ از دخترت!

ای صید پَـر کـنده پَرت را پس گرفتم            هم‌سنگـر من سنگـرت را پس گرفـتم

خـیـلی برای پـرچـمت سخـتی کـشیدم            تـا بــیــرق آب‌آورت را پـس گـرفـتـم

از پـنـجـۀ غــارتـگــران جـسـم قـاسـم            عـمـامـۀ پـیـغـمـبـرت را پس گـرفـتـم

پـیــراهـنـت را پـس نــمـی‌دادنــد امــا            مـن یـادگـار مـادرت را پـس گـرفـتـم

با گـرگ‌ها جـنگـیـده‌ام ای یـوسف من            تا عضو عـضو پیکرت را پس گرفتم

رأس تو را «بازیچه» خود کرده بودند            از دست سربازان سرت را پس گرفتم

ای زیــنـت دوش نــبــی‌الـلـه خـــاتــم            از دشمنان انگـشتـرت را پس گـرفـتم

قدری رباب آرام شد، وقتی که فهـمید            مـهـد عـلـیّ اصغـرت را پس گـرفـتـم

دیگـر به درد او نخـواهـد خـورد امـا            خـلخـال‌هـای دخـتـرت را پـس گرفـتم

من کـوفه را با خـطبه‌هـایم فـتح کردم            حـیدر کجایی کـشورت را پس گـرفتم

آنگونه که حاجی ست در احـرام پیاده            من هـم شـده‌ام سـوی تـو اعـزام پـیاده

طـوفـانم و می‌آیم و در حـلـقـۀ عـشّاق            بـر خویـش سـوارم ولی از نـام پـیاده

بر عـرش سوارش بکـنی روز قیامت            هر کـس طرفـت آمـده یک گـام پـیاده

ای خاص ترین عـام، می‌آیـند دوبـاره            خـاصان طـرفـت در مـلاء عـام پـیاده

ای کاش بگویند که در راه حـرم مُرد            یـک شـاعـر ایـرانـی نــاکــام، پــیـاده

زینب شده از نـاقـه پـیـاده که بـیـایـنـد            بـر تـسـلـیـتـش لــشـکــر خُـدام پـیـاده

زینب شده از ناقه پیاده که به هر حال            بــاران شـود از ابـر سـرانجـام پـیـاده

امـروز ز نـاقـه اگر افـتاد به سـرعت            یـک روز ز نــاقــه شــده آرام پـیــاده

زانـوی قــدح بـوده و بـازوی پــیــالـه            هر جا که شـرابـی شده از جـام پـیاده

از کـرب و بلا رفـته پیاده طرف شام            تـا کــرب و بــلا آمـده از شـام پـیــاده

شامی که در آن از پسِ هفده سرِ بر"نی"            خـورشیـد شـده بر سـر هـر بـام پـیاده

ناموس خدا،زینب کبری،به زمین خورد            تـا بـیـن خـلایـق شـود اســلام پــیــاده

گر خـزانی شده‌ام باغ و بهارم اینجاست           هـمـۀ زنـدگی‌ام، دار و نـدارم ایـنجـاست

چه کسی گفته که زینب حرمش در شام است؟           بـگـذاریـد بـمیـرم که مـزارم ایـنجـاست

شاخـه‌ای گـل و کمی آب به زینب بدهید           که بـپاشم سر این قـبر، نگـارم اینجاست

می‌نشیـنم مگر از خاک سر آرد بیـرون           من ز شام آمده‌ام صبح قـرارم اینجاست

کوچک است آه ولی قبر علی اصغر نیست           به خـدا قـبر عـلـمـدار و ندارم اینجاست

با چه حالی بروم سـوی مدیـنه چه کنم؟           من که هم جان و دلم، هم کس و کارم اینجاست

بال و پرم شکـست ولی نهضت تو ماند            این قـامـتـم خـمـیـد ولی عـزّت تو مـاند

گـیسوی من سپـید شد و روی من کـبود            تـا پـرچـم ولایـت تـو هـیـبـت تـو مـانـد

عـیـبی نـدارد از تو مرا دشمنـت گرفت            چـون با دعای مـادرمان تـربت تو ماند

بـی‌حـرمـتی اگـر چـه به آل رسـول شـد            امّـا قـسـم به آل عـلی حـرمت تـو مـانـد

نـاگــفــتـه‌هـای شـام بـمـانـد بـرای بـعـد            فـریـادهـای قــافـلـۀ غــربـت تـو مــانـد

با خـطـبـه‌های کـوفـه و شـام امـامـمـان            از مـقـتـل تو تا به ابـد دولـت تـو مـانـد

هل من معین تو شده "صوت الحزین" من            در بـینِ نسل‌ها نَـفَـس حـضرت تو ماند

یـک آشــنــا نــبــود اگـر یــاری‌ام کـنـد            تا روز حشر، درد و غـم محنت تو ماند

برگـشتـم از اسارت و شـرمنـده‌ام ز تـو            در گـوشۀ خـرابـه گُـل زیـنت تـو مـانـد

جـای عـلی‌اکـبـر و عـبـاس و قـاسـمـت            یک کاروان اسیـر پِـی نـصرت تو ماند

بُـردم پـیـام فـاطـمی‌ات را به هـر دیـار            خصمت فـنا شد و عَـلـَم قـدرت تو مانـد

بـا این هـمه مـصائب سنگـین این سفـر            دین زنده مانـد و رایحۀ عـبرت تو ماند

ای کـربـلا به قـافـلـۀ کـربـلا بـبـین            حـال مسـافـرانِ به درد آشـنـا ببـین

مـا زائـران خـون خــدائـیـم کـربـلا            بر کـاروان زائـر خـون خـدا بـبـین

سوغات درد و خون جگر ارمغان ماست            احـوال ما ز وضع پـریشان ما ببین

من زینبم که درد چکد از نگـاه من            در هر نگـاه شعله چـندین بـلا ببین

رویم کبود و دست کبود و بدن کبود            یـاس کـبود گر که ندیـدی مرا ببین

اطفال را به گردن و بازو و دست و پا            آثـار تـازیــانـه و بـنـد جــفـا بـبـیـن

هر یک کنار قـبر شهیدی کند فغان            هر بلـبـلی کـنار گـلی در نـوا ببـین

از سجده‌های نیمه شب و خطبه‌های روز            بشکـسته‌ایـم پـشت سـتم را بـیا ببین

هر جا کنند فـتح، گذارند یک سفیر            وین رسم تازه نیست، بود هر کجا ببین

ما نیـز بر رقـیه سپـردیم کـار شـام            تا او کـند سفـارت عـظما به پا ببین

بـاز آوای جـرس بـر جگـرم آتـش زد            اشک آتش شد و بر چشم ترم آتش زد
ناله آتش شد و بر برگ و برم آتش زد            سـوز دل بیـشتر از پیش ترم آتش زد

پـاره‌های دلـم از چـشـم تر آیـد بیرون
وز نـیـستان وجـودم شـرر آید بـیرون
دوستان با من و دل ناله و فـریاد کنید            آه را با نـفـس از حبـس دل آزاد کـنید
اربـعـیـن آمده تا از شـهــدا یـاد کـنـیـد            گریه بر زخـم تن حضرت سجاد کنید
مرغ دل زد به سوی شهر شهیدان پر و بال
پـیـش تا از حـرم الله کـنـیـم استـقـبـال
جابر اینجا حرم محترم خـون خداست            هر طرف سیر کنی جلوۀ مصباح هداست
غسل از خون جگر کن که مزار شهداست            سر و دست است که از پیکر صد پاره جداست
پیرهن پاره کن و جامۀ احـرام بپـوش
اشک ریزان به طواف حرم الله بکوش
جابرا هم چو ملک پر بگـشا بال بزن            نـالـه بـا سـوز درون عـلی و آل بـزن
بر سر و سینۀ خود در همه احوال بزن            خم شو و سجده کن و بوسه به گودال بزن
چهره بگذار به خاکی که دهد بوی حسین
ریخته بر روی آن خون ز سر و روی حسین
جابرا اشک فشان ناله بزن زمزمه کن            گریه با فاطمه از داغ بـنی فاطمه کن
در حـریم پـسر فـاطمه یاد از همه کن            روی از گوشۀ گودال سوی علقمه کن
اشک جاری به رخ از دیدۀ دریایی کن
دست سقا ز تن افـتاده، تو سقـایی کن
گوش کن بانگ جرس از دل صحرا آید            ناله‌ای سخت جگر سوز و غم افزا آید
پـیــشـبـاز اســرا دخــتــر زهــرا آیــد            بـه گـمـانـم ز سـفـر زیـنـب کـبـرا آیـد
حـرمی روی به بین الحـرمین آوردند
از سفـر نـالـۀ ای وای حـسیـن آوردند
بلبـلان آمده گـل‌ها همه پرپـر گـشتـنـد            حـرم الله دوبـاره به حـرم بـرگـشـتـنـد
زائر پـیکـر صد پـارۀ بـی‌سر گـشتـند            هـمگـی دور مـزار عـلی اکـبر گـشتند
گـودی قـتـلگه و عـلـقـمه را می‌دیـدنـد
هر طرف اشک فشان فاطمه را می‌دیدند
آب بر سینۀ خود دید چو تصویر رباب            عرق شرم شد و سوخت از شرم شد آب
جگر بحر ز سوز جگرش گشت کباب            شیر در سینه مادر، علی اصغر در خواب
یـاد شش ماهه و گهـوارۀ او می‌افـتـاد
به دو دستش حرکت های خیالی می‌داد
نـفـس دخت عـلی شعـلـۀ مـاتـم می‌شد            قامت خـم شده‌اش بار دگر خـم می‌شد
تاب می‌داد ز کف طاقت او کم می‌شد            پیش چشمش تن صد پاره مجسم می‌شد
حنجر غرقه به خون در نظرش می‌آمد
یـادش از بـوسۀ جـد و پـدرش می‌آمـد
بـاز هـم داغ روی داغ مکـرر می‌دیـد            بـاغ آتـش زده و لالـۀ پـرپـر مـی‌دیــد
لحظه لحظه تن صد چاک برادر می‌دید            فـرق بشکـسـتـۀ عـباس دلاور می‌دیـد
رژه می‌رفت مصائب همه پیش نظرش
داغ ها بود که شد تازه درون جگرش
گـریه آزاد شده بغـض گـلـو را بـسـته            کرده فریاد درون حنجـره‌ها را خسته
داغـداران هـمـه فـریـاد زنـنـد آهـسـته            ذکـرشـان یـا ابـتـا یـا ابــتـا پـیـوسـتــه
اشک اطـفـال دل فـاطـمه را آتـش زد
گـریۀ زینـب کـبری هـمه را آتـش زد
گفت ای همدمم از لحظۀ میلاد حسین            ای سلامم به جراحات تنت باد حسین
از همان روز که چشمم به تو افتاد حسین            آتش عشق تو زد بر جگرم باد حسین
من و تو در بغـل فـاطـمه با هـم بودیم
همدم و یار به هر شادی و هر غم بودیم
حال بر گو چه شد از خویش جدایم کردی            در بـیـابـان بـلا بُــرده رهـایـم کـردی
گـاه در گـوشـۀ گـودال دعـایـم کـردی            گاه بر نـوک سنان گـریه برایم کردی
چشمم افتاد سر نیزه به اشک بصرت
جگرم پاره شد از خواندن قرآن سرت
کـثـرت داغ سـراپـا تب و تـابـم کـرده            خون دل سرزده از دیده خضابم کرده
سخنی گـوی که هجـران تو آبـم کرده            چهـره بنـمـای که داغ تو کـبابـم کرده
بر سر خاک تو از اشک گلاب آوردم
گرچه خود آب شدم بهر تو آب آوردم
روزها هر چه زمان می‌گذرد روز توأند            ظالمان تا ابد الـدهـر سیـه روز تـوأند
اهـل بیت تو هـمه لشکـر پیروز توأند            که پـیام آور فـریـاد ستـم سـوز تـوأنـد
سرکشان یکسره گشتند حقیر تو حسین
شـام شد پایگه طفـل صغـیر تو حسین
دشمنان از سر کـویت به شـتابم بردند            بعـد کـوفه به سـوی شام خرابم بردند
به اسارت نه که با رنج و عذابم بردند            با سـر پاک تو در بـزم شـرابم بـردند
شام را سخـت تر از کـربـبلا می‌دیـدم
سر خونین تو در طشت طلا می‌دیـدم
شامـیان روز ورودم هـمگی خـندیدند            سر هر کوچه به دور سر تو رقصیدند
عـید بگـرفـته همه جامـۀ نـو پوشیـدند            لـیک با زلـزلـۀ خـطـبـۀ من لـرزیـدند
گرچه باران بلا ریخت به جانم در شام
کار شمـشیر عـلی کرد زبـانم در شام
گرچه این بار به دوش همگان سنگین بود            آنچه گـفـتـیم و شنـیدیـم برای دین بود
و آنچه پنداشت عدو تلخ به ما شیرین بود            ارث ما بود شهادت، شرف ما این بود
میثم ابیات تو چون شعلۀ ظالم سوزند
تـا خـدایی خـدا حـزب خـدا پـیـروزنـد

سلام ای نازنین آلاله‌های سرخ زهرایی           که بشکفتید روی نیزه‌ها در اوج زیبایی

سلام ای یوسف بی‌پیرهن! ای بحر لب تشنه!           سلام ای آفتاب منخسف! ای ماه صحرایی!

زجا برخیز، ای اشکم نثار حنجر خشکت!           که از بهر تو آب آورده‌ام با چشم دریایی

اگر چه قامتم خم گشت از کوه فراق تو           خدا داند شکستم پشت دشمن را به تنهایی

سر تو قطعنامه خواند و من تکبیر می‌گفتم           که بر بیدادگر طشت طلا شد طشت رسوایی

اگر از شام می‌پرسی زننگ شامیان این بس           که با سنگ جفا کردند از مهمان پذیرایی

چنان داغ تو آبم کرده و از پا درافکـنده           که ممکن نیست جز با چشم تو زینب را تماشایی

به لطف و رأفتت نازم که در ویران سرا یک شب           سر پاک تو شد بر ما چراغ گردهم آیی

خـدا دادِ دل ما را ز اهـل شـام بـسـتـانـد           که بهر کف زدن کردند دور ما صف آرایی

گرفتم پیکرت را چون به روی دست در مقتل           گریبان چاک زد ازاین شکیبایی، شکیبایی

قبول حضرتت افتد که همچون ابر باران زا           به یاد حلق خشکت چشم میثم گشته دریایی

به زخمهای تنت چون اشاره می‌کردم            به دامن از مژه جاری ستاره می‌کردم

بـرای رفـتنِ تا کـوفـه، داشـتـم تـردیـد            به مـصحـف بدنت اسـتخاره می‌کردم

ز سیل گریه لـرزان خـویش در کوفه            خـراب پــایــۀ دار الامـاره مـی‌کــردم

کـبـوتـران حـریـم تو را به هر منـزل            به قـصد منزل دیگـر شماره می‌کردم

به طشت زر به لبت چوب خیزران می‌زد            یزید و، من به تحـیّـر نـظاره می‌کردم

به سینه چنگ زنان خیره می‌شدم به رباب            چو یـاد تشنـگی شیـرخـواره می‌کردم

به قطره قـطره اشکم ازین سفـر تائب            هـماره آب، دل سنگ خـاره می‌کـردم

آمـده سـرشـکـسـتـه مـحـنـت              آمـده اشک ریـز بُـت شکـنت

الـســلام ای مـرمــلٌ بـدمــاء              چه خبر از هـزار زخـم تنت

از دو تا لاله‌های من چه خبر              چه خبـر از سپـاه بـی‌کـفـنت

حال شش ماهه حرم خوب است؟              چه خبر از دو حیدر حسنت؟

خیز و بنگر به حال و اوضاع              اولـیـن کـاروان سیـنـه زنـت

عـلـم مـا شـکـسـتـه گـهـواره              پرچـم ماست کهـنه پیـرهـنت

جمع ما روضه خوان نمی‌خواهد              نـوحۀ ماست نـام دل شکـنت

تن هشتـاد و چـند عـزادارت              وضع بهـتـر نـدارد از بـدنت

خیز و بنگر به موسفـیـدانت

بر سـپـاه کـبـود و گـریـانـت

یـاس بودم که پرپـرت شده‌ام              قـد کـمـانی حـنجـرت شـده‌ام

قـتلگـاهـت عجب حرایی شد              وحـی آمـد پـیـمـبـرت شـده‌ام

اقراء اقراء رسید و حس کردم              آخـرین تیـر لـشکـرت شده‌ام

پیکر و موی من سیاه و سفید              چه قدر شکل مـادرت شده‌ام

یار بی‌سر، سرت سلامت باد              من عـزادار دخـتـرت شـده‌ام

چـشم‌هـایـم نـشد شبـی بـستـه              بس که دلـواپس سرت شده‌ام

بانی اشک خون صبح و شب              طالب خـون حـنجـرت شده‌ام

در مـیان مـحـلـه‌هـای یـهـود              حـیدر جـنگ خـیـبرت شده‌ام

آب رفــتــم کــمـان شـدم امـا

پس گرفتم سرت ز خو لی‌ها

آسمان سر به زیر شد ای وای              خواهر تو اسیـر شد ای وای

قـسـمت پـاره‌هـای پـیکـر تو              تکه‌های حصیر شد ای وای

نـگــران ربـاب هـســتـم مـن              در اسارات چه پیر شد ای وای

رفت عباس و هر کس و ناکس              سر طفل تو شیر شد ای وای

شـکـم خـالـی سـه سـالـه تــو              لگدی خورد و سیر شد ای وای

حـوریت در خـرابـه ملـعـبـۀ              عقده‌ها از غدیر شد ای وای

سهم طفـلان وحی خیرات و              لـقـمه‌های پـنـیـر شد ای وای

اشک هـامان بسـاط تـفـریـح              مردمانی حـقـیر شد ای وای

رفتی و شعله گشت یاور من

معـجـرم را ببـیـن بـرادر من

عـذار نیـلی و قـدّ خـم و چـشم تر آوردم           گـلاب اشک بهـر لالـه‌های پرپر آوردم

زجا برخیز ای صد پاره تر از گل! تماشا کن           که از جسم شهیدانت، دلی زخمی‌تر آوردم

تمام یاس هایت را به شام از کربلا بُردم           چو برگشتم برایت یک چمن نیلوفر آوردم

مسـافـر از برای یـار سوغـات آورد اما           من از شام بلا داغ سه ساله دختر آوردم

اگرچه سر نداری یک نگه بر سیل اشکم کن           که با چشمان خود آب از برای اصغر آوردم

تو بر من از تن بی‌سر خبر ده ای عزیز دل!           که من برتو خبرهای فراوان از سر آوردم

چهل منزل سفر کردم به شهر شام و برگشتم           خبر ازچوب و از لعل لب و طشت زر آوردم

زاشک چشم و سوز سینۀ مجروح وخون دل           همانا مرهمت بر زخـم های پیکر آوردم

قـدِ خم، مویِ آشفـته، تنِ خسته، رخِ نیلی           به رسم هدیه میراثی بود کز مادر آوردم

زسیل اشک دریا کرده‌ام چشم محبان را           به آهـم شعـله‌هـا از سیـنۀ میثم بـرآوردم